زیتون Olive

زیتون بومى حاشیه مدیترانه، نواحى استوایى آسیا، آسیاى مرکزى و بخش هایى از آفریقاست. زیتون داراى پیشینه اى به قدمت تمدن غربى است و نام گونه آن به خوبى منشاء اروپایى آن را نشان مى دهد. کاشت زیتون در ایران نیز قدمت بسیار دارد و بنا به منابع تاریخى در ایران باستان در منطقه فارس تولید آن به اندازه اى بوده که مشمول مالیات مى شد. شواهد باستان شناسى حاکى از آن است که این نماد صلح از ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد در جزیره کرت کاشته مى شد و سپس از آنجا به یونان، روم و سایر نواحى حاشیه مدیترانه گسترش یافته است.
درخت زیتون در برابر خشکى و گرما مقاوم است و با حداقل مراقبت نیز ممکن است چند ده سال دوام آورد. برخى از درختان زیتون به دلیل عمر طولانى به جایگاه ریش سفیدى رسیده و تنه اى باشکوه و پرگره پیدا مى کنند. میوه زیتون معمولاً بیضى شکل و داراى هسته استخوانى و میان پر سرشار از موادروغنى است. میوه زیتون را پس از برداشت در آب نمک مى خوابانند تا تلخى گوشت آن گرفته شود. انواع ارقام زیتون با توجه به شکل، اندازه، عطر و محتواى روغن میوه هایشان با هم فرق مى کنند. در ایران نیز سه گونه زیتون در مناطق نیمه مرطوب و نیمه خشک نواحى شمالى شامل رستم آباد، رودبار، منجیل و نیز در حوالى گرگان، ارتفاعات بهشهر و در جنوب در مناطق جنگلى سیرجان و بلوچستان کاشته مى شود. به نظر مى رسد زیتونى که در دره سفیدرود و ارتفاعات آن کاشته مى شود، خاستگاه ایرانى ندارد و در بیش از هزار سال پیش از ایتالیا و از راه سوریه وارد ایران شده است. استفاده از زیتون و به ویژه روغن آن در ایران طرفداران بسیار دارد و خواص دارویى زیادى نیز براى آن قائل هستند.