در این رستورانها، غذای از پیش آماده را در مدت کوتاهی بعد از سفارش، به مشتری تحویل می دهند. غذاهای حاضری اغلب به صورت یک جا، در حجم زیاد و از پیش آماده می شود. غذا را در طول روز گرم نگه می دارند، یا اینکه هنگام دریافت سفارش، دوباره آن را گرم می کنند. رمز موفقیت رستورانهایی که این غذاها را تهیه می کنند، در سرعت پذیرایی، قیمت نسبتاً پایین و از همه مهم تر طعم خوب و متفاوت غذای آنهاست.
روال معمول در بیشتر رستورانهای فست فود این طور است که اول پول را می گیرند، بعد غذا را می دهند. خیلی از این رستورانها، رستورانهای واقعی نیستند، چون جایی برای نشستن و غذا خوردن ندارند. از این نظر بیشتر شبیه یک فروشگاه عرضه ی مواد غذایی هستند. خیلی از رستورانهای فست فود بخشی از یک سازمان زنجیرهای هستند. از آنجایی که راه اندازی فروشگاههای فست فود نیاز به امکانات چندانی ندارد و فضای بزرگی هم نمی خواهد، نمونههای شخصی و مستقل آن، مخصوصا در کشورهای درحال توسعه مثل کشور خودمان، رو به افزایش است.
در مقابله با موج حملاتی که علیه صنعت فست فود صورت می گیرد، صاحبان این صنعت پُرسود خیلی سعی کردهاند تا عبارت فست فود (Fast Food) را از ذهن مردم پاک کنند و به جای آن عبارت "رستورانهای خدمات فوری" را جا بیندازند، اما مردم در سرتاسر دنیا به این نوع غذا می گویند: "فست فود".
اگرچه ترجمه ی این عبارت به فارسی همان "غذای حاضری" است، اما در این مطلب از همان عبارت آشنای فست فود استفاده کردهایم.
عبارت فست فود تبدیل به نماد زندگی مدرن و ماشینی شده است. جف آردر می گوید: ما در زمانه ای زندگی می کنیم که پیتزا زودتر از نیروی پلیس به خانههایمان می رسد. نسل حاضر آمریکا را نسل فست فود می نامند، اما برخلاف آنچه فکر می کنیم، عرضه ی سریع غذاهای حاضر و آماده، پیشینه ی تاریخی دارد و مختص قرن حاضر نیست.
در روم باستان، دکههای فروش نان و زیتون وجود داشته است. در شرق آسیا مغازههایی بودهاند که رشته فرنگی آماده عرضه می کردند. در خاورمیانه، از سالهای دور تا امروز دکههای فروش فلافل را داشتهایم. در هند قدیم انواع اغذیه ی آماده وجود داشته است. در کشورهای غرب آفریقا نیز از قدیم الایام، بروشت می فروختند که نوعی کباب چوبی است.
اما فست فود به شکل امروزی دقیقا در هفتم جولای 1912 و در آمریکا متولد شد. در این روز رستورانی با نام "اتومات" در نیویورک افتتاح شد که در واقع نوعی کافه تریا بود. آنها غذاهای از پیش آماده را در محفظههای گرم کننده ی شیشهای قرار می دادند و مشتریان از طریق دستگاههای سکهای اقدام به خرید آن می کردند. اتومات خیلی زود شعبات متعددی در گوشه و کنار آمریکا افتتاح کرد و 20 سال بی رقیب باقی ماند. بالای در ورودی رستورانهای اتومات نوشته بود: "ما کار مادران را کم کردهایم."
بعد از اتومات نوبت به شرکت آمریکایی "وایتکسل "(قلعه ی سفید) رسید که همبرگرهایش فقط پنج سنت قیمت داشت که برای مشتریان واقعا به صرفه بود. آنها علاوه بر اینکه قیمت را حسابی پایین آورده بودند، نوآوری دیگری هم داشتند: خط تولید غذا را به شکلی تعبیه کرده بودند که تمام مشتریان می توانستند خیلی راحت شیوه ی آماده کردن غذا را ببینند.
در سال 1940 سر و کله ی "مکدونالد" پیدا شد که امروزه نامش مترادف با صنعت فست فود است. برادران مکدونالد، دیک و مک، با یک باربکیو شروع کردند. منتها دیگر لازم نبود که مشتریان برای تهیه ی غذا از خودروی خود پیاده شوند. باربکیوی آنها به اصطلاح حالتDriving داشت. برادران مکدونالد بعد از هشت سال وقتی که دیدند بیشتر سودشان از فروش همبرگر است، رستورانشان را سه ماه بستند و وقتی در سال 1948 مجدداً آن را افتتاح کردند، منویشان کوتاه و ساده شده بود: همبرگر، سیبزمینی سرخکرده، چند نوع شیک (Shake)، قهوه و کوکاکولا که البته همه از قبل آماده و بسته بندی شده بودند. دیگر لازم نبود که فروشندگان منتظر سفارش مشتریان بمانند. قیمت هر همبرگر 15 سنت بود که می شد نصف قیمت جاهای دیگر.
در سال 1961 یکی از کسانی که در کار تهیه ی انواع شیک بود، امتیاز مکدونالد را خرید و ایدههای خود را در آن بسط داد و آن را متحول کرد. نام این شخص "ری کراک"بود و این جمله هم متعلق به اوست: برای درک زیبایی موجود در گوجه فرنگی داخل یک همبرگر به نوع خاصی از شعور نیاز است.
بعد از مکدونالد، فست فودهای زنجیرهای زیادی ظهور کردند که البته خاستگاه اکثر آنان ایالات متحده بود. رستورانهای زنجیرهای فست فود، به خصوص مکدونالد و کنتاکی، در بیشتر کشورهای جهان، نماد جهانی سازی و سلطه ی آمریکا به حساب می آیند و در بیشتر اعتراضات مردمی مورد حمله قرار می گیرند. در سال 2005 اهالی کراچی در پی اعتراض به سیاستهای تفرقه افکن آمریکا در پاکستان، به شعبه ی اصلی رستوران مرغ سوخاری کنتاکی حمله کردند و آن را از بین بردند.
ادامه دارد
منبع: تبیان