چه کسانی بیشتر در معرض دیابت و عوارض آنند؟

در بیماران دیابت میزان قند (گلوکز) خون بسیار بیشتر از حالت طبیعی است. گلوکز نه تنها برای بدن مضر نیست بلکه در حقیقت مهم‌ترین و اصلیترین سوخت مورد نیاز بدن ماست اما می‌توان با راهکارهایی از عوارض بیماری مرموز دیابت قابل پیشگیری کرد.

جام جم سرا: اگر میزان گلوکز در خون برای مدت طولانی بیشتر از حد طبیعی باقی بماند احتمال بروز آسیب به بافت‌ها و اندام‌های بدن وجود خواهد داشت و خطر بروز عوارضی همانند سکته قلبی، سکته مغزی، نارسایی کلیوی، نابینایی، بروز ناهنجاری در جنین و زخم‌های مزمن در پا به شدت افزایش می‌یابد.بروز این گونه عوارض در بیماران دیابت در صورت انجام مراقبت‌های لازم، پیروی از دستورهای پزشک و نگه داشتن میزان قند خون در حد طبیعی (یا نزدیک به آن) قابل پیشگیری است.

آنچه در بیماری دیابت دچار اختلال شده، تولید ماده‌ای به نام انسولین است. انسولین به اندام‌ها و بافت‌های بدن اجازه می‌دهد تا از گلوکز (قند) موجود در خون جهت سوخت و ساز استفاده کنند بنابراین کمبود انسولین سبب بالا رفتن میزان قند خون می‌شود.

برخلاف دیابت نوع یک -که در آن تقریبا تولید انسولین کاملا مختل شده است- در دیابت نوع دو تعادل میان میزان انسولین تولید شده و انسولین مورد نیاز برهم خورده است. مهم‌ترین عاملی که باعث افزایش نیاز بدن به انسولین می‌شود چاقی و عدم تحرک است. متأسفانه بیماری دیابت، بیماری مرموز و آرامی است. بدین معنی که افزایش قند خون تا مقادیر 180 تا 200 MG/DL باعث بروز علایم خاصی نمی‌شود و بنابراین ممکن است فرد مبتلا به دیابت تا ماه‌ها و حتی سال‌ها از وجود بیماری خود مطلع نشود، این در حالی است که دیابت به طور پیش رونده در حال آسیب رساندن به بدن است. حتی مقادیر بالای قند تا حد بالا‌تر از 180 تا 200 MG/DL نیز علایم خفیفی نظیر افزایش حجم و دفعات دفع ادرار و تشنگی و پرخوری دارد که ممکن است اهمیتی به آن داده نشود.علاوه بر این علایم، احساس ضعف یا دردهای موضعی خصوصا در اندام تحتانی و فوقانی و طولانی شدن ترمیم زخم ممکن است مشاهده شود.